Καλησπέρα σας, Απόψε, θα επιχειρήσουμε ένα ταξίδι αναζήτησης, ένα συνειδησιακό ταξίδι, από τα μακρινά άστρα μέχρι την ατομική εσωτερική ύπαρξη. Μέσα από αυτό, ξετυλίγεται ο κόσμος των ενεργειών και των συμβόλων, επιτρέποντας στο νου να δεχθεί το άπειρο, το αόρατο, το ανεκδήλωτο, που αγκαλιάζει τα πάντα. Το Ανεκδήλωτο είναι μια κατάσταση αγνής ύπαρξης. Αν και […]
Ο παρών ιστότοπος τέθηκε σε λειτουργία από τον Φιλοσοφικό Σύλλογο «Ιάμβλιχος». Παρακάτω αναφέρονται οι όροι και οι προϋποθέσεις λειτουργίας του ιστότοπου. Η είσοδος και η χρήση του δικτυακού τόπου υποδηλώνουν την πλήρη αποδοχή των παρόντων όρων και προϋποθέσεων, καθώς και τις όποιες τροποποιήσεις τους. Περιήγηση στον ιστότοπο Κάθε χρήστης έχει την δυνατότητα να περιηγείται ελεύθερα […]
Βρίσκεστε σε έναν τόπο που επιδίωξή του είναι να φιλοξενήσει κάθε έναν που αποζητά την καλλιέργεια της ύπαρξής του, καθέναν που επιθυμεί να γνωρίσει βαθύτερα τον εαυτό του, να διευρύνει τη συνειδητότητά του και να συνεισφέρει στη συλλογική εξελικτική πορεία.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν πως όλες οι ανακατατάξεις που λαμβάνουν χώρα παγκοσμίως,
Αρκετοί αναρωτιούνται γιατί επιλέχθηκε το όνομα «Σχολή Κοσμικής Συνείδησης». Μέσω της ονομασίας θελήσαμε να προσδιορίσουμε τον τελικό σκοπό αλλά και το εύρος της παρεχόμενης διδασκαλίας, καθώς ο σπουδαστής έχει τη δυνατότητα να περάσει από διάφορες βαθμίδες εκπαίδευσης και να προσεγγίσει εκείνη την ύψιστη συνειδητότητα που αποκαλούμε «Κοσμική Συνείδηση».
Από την άποψη της εσωτερικής φιλοσοφίας, η συνείδηση σχετίζεται ουσιαστικά με
Η ρήση του Σόλωνα του Αθηναίου «Γηράσκω αεί διδασκόμενος» διατυπώνει χαρακτηριστικά μια θεμελιώδη αρχή της εσωτερικής φιλοσοφίας. Η ίδια η ζωή, σύμφωνα με τα εσωτερικά πρότυπα, είναι μια διαρκής μαθητεία, από τα μαθήματα της οποίας διευρύνεται η συνειδητότητα και η βιωματική εμπειρία μετατρέπεται σε σοφία.
Ωστόσο, πέρα από τούτο το γενικό πλαίσιο που
Εμφανέστερο από τα μεγάλα γεωγραφικά πλάτη, το χειμερινό ηλιοστάσιο ενός ημισφαιρίου συμβαίνει την ημέρα με το συντομότερο φως της ημέρας και τη μεγαλύτερη νύχτα του έτους, όταν η ημερήσια μέγιστη ανύψωση του ήλιου στον ουρανό βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο του[1]. Αν και το χειμερινό ηλιοστάσιο διαρκεί μόνο μια στιγμή, ο όρος αναφέρεται ενίοτε στην ημέρα κατά την οποία συμβαίνει.
Ως φθινοπωρινή ισημερία, είναι γνωστές δύο στιγμές του έτους, όταν ο Ήλιος βρίσκεται ακριβώς πάνω από τον Ισημερινό και η μέρα και η νύχτα είναι ίσου μήκους. Επίσης, είναι δύο σημεία στον ουρανό όπου η εκλειπτική (ετήσιο μονοπάτι του Ήλιου) τέμνει τον ουράνιο ισημερινό. Στο βόρειο ημισφαίριο η φθινοπωρινή ισημερία συμβαίνει περίπου στις 22 ή 23 Σεπτεμβρίου
Η εαρινή ισημερία είναι η χρονική στιγμή (όχι η ημέρα), κατά την οποία ο Ήλιος βρίσκεται ακριβώς πάνω από τον ισημερινό και η μέρα και η νύχτα είναι περίπου ίσου μήκους. Για το βόρειο ημισφαίριο η εαρινή ισημερία είναι η στιγμή που τελειώνει ο χειμώνας και ξεκινά η άνοιξη, ενώ για το νότιο ημισφαίριο είναι η στιγμή που τελειώνει το καλοκαίρι και έρχεται το φθινόπωρο.
Οι ισημερίες και τα ηλιοστάσια σηματοδοτούν
Ο Σείριος, ο «στίλβων» είναι ένα διπλός αστέρας και έχει το λαμπρότερο φως στον νυχτερινό ουρανό. Ο Σείριος, εκείνος που λάμπει ή κατακαίει, είναι ένα δυαδικό αστέρι. Με οπτικό φαινόμενο μέγεθος -1,46, είναι σχεδόν διπλάσιος από τον Κάνωπο, το επόμενο λαμπρότερο άστρο. Το σύστημα φέρει τον κατά Μπάγιερ προσδιορισμό α (Alpha) Canis Majoris, δηλαδή α του Μεγάλου Κυνός.
Ο άνθρωπος είναι Απειροσύνη. Όταν γνωρίσουμε τον άνθρωπο θα γνωρίσουμε τον Κόσμο. Ο άνθρωπος δεν είναι απλώς ένα αντίγραφο του Κόσμου, αλλά ένας ζωντανός καθρέφτης όλων όσων συμβαίνουν στον Κόσμο. Στο μέλλον ο άνθρωπος θα είναι ικανός να χρησιμοποιεί τη ζωντανή ανθρώπινη μορφή για να προβλέπει επερχόμενα γεγονότα στον πλανήτη και στον Κόσμο.
Μην πιστεύεις πως το να κάθεσαι μέσα σε δάση σκοτεινά, σε απομόνωση υπερηφάνειας και χωριστά από τους ανθρώπους, πως το να ζεις με ρίζες κι αγριόχορτα, να σβήνεις τη δίψα με το χιόνι της μεγάλης Οροσειράς, μην πιστεύεις, ω Υποψήφιε, πώς όλο αυτό θα σε οδηγήσει στο σκοπό της τελικής απελευθέρωσης.
Να είσαι υπομονετικός, Υποψήφιε, σαν κάποιος που ούτε την αποτυχία
Υπάρχει μονάχα μια αληθινή Ατραπός που οδηγεί στη Μύηση. Είναι το μονοπάτι που άνοιξε η αιώνια παράδοση και το έχουν βαδίσει αμέτρητοι αναζητητές. Αυτή η ατραπός στα αρχικά της στάδια είναι διαφορετική για κάθε φυλή της ανθρωπότητας. Μετά το πέρασμα της Εξωτερικής Πύλης, όμως, όλες αυτές οι ατραποί συγκλίνουν και ενώνονται σε μια πλατιά λεωφόρο. Αυτός ο δρόμος της Μύησης
Αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς με τον αποκρυφισμό; Αξίζει τόσο πολύ ή τόσο λίγο όσο τα μαθηματικά στα οποία αντιστοιχεί το υλικό πεδίο. Ο μαθηματικός ούτε ψωμί ζυμώνει, ούτε χωράφια σκάβει. Η επιστήμη του, όμως, είναι το θεμέλιο της γνώσης, γι’ αυτό και πρέπει να ανάγονται σε μαθηματικούς όρους όλα τα πράγματα, προκειμένου να βρουν μια τελική και ακριβή έκφραση.
Η επιστήμη και η εσωτερική φιλοσοφία, στην προκειμένη περίπτωση η καββαλιστική θεώρηση του σύμπαντος, προσφέρουν διαφορετικά κομμάτια του ψηφιδωτού της ύπαρξης και της ανθρώπινης εμπειρίας. Οι προσεγγίσεις και η γλώσσα τους διαφέρουν, αλλά ένας έξυπνος, μη δογματικός άνθρωπος μπορεί να μάθει και από τα δύο. Δεν υπάρχει λόγος να αποκλείουμε το ένα ή το άλλο, ούτε να επιμένουμε ότι τα δύο συστήματα παραμένουν ερμητικά σφραγισμένα.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Αμφιάραος ήταν ο γιος του Οικλή και της Υπερμνήστρας, κόρης του Θεστίου[1][2][3]. Ωστόσο, σύμφωνα με άλλους μύθους, λέγεται ότι ήταν άμεσος απόγονος του Απόλλωνα. Η καταγωγή του από τον Απόλλωνα, σε μεταγενέστερους μύθους υποδηλώνει τις ικανότητές του να βλέπει το μέλλον και να θεραπεύει τους ανθρώπους[4]. Από την πλευρά του πατέρα του,
Η Θηλυκή Αρχή ως Θεϊκή Μητέρα, Μητέρα Γη, Μητέρα Φύση, ή Μητέρα του Κόσμου λατρεύτηκε σε κάθε σημείο του πλανήτη με διαφορετικό όνομα. Οι πολλαπλές όψεις της ενσαρκώθηκαν κατά καιρούς στα διάφορα πάνθεα.
Η πρωιμότερη γραπτή χρήση της στην ελληνική επικράτεια απαντάται στην μυκηναϊκή γραφή ως Μα-κα (που μεταγραμματίζεται ως μα-γκα), «Μητέρα Γαία», στην Γραμμική Β΄ (13ος ή 12ος αι. π.Χ.).
Τζελαλεντίν Ρουμί (1207-1273)
Είμαι ο απέραντος ωκεανός κι όχι μόνο μια σταγόνα.
Είμαι ο καθένας κι όχι μόνο αυτός που βλέπετε.
Κάθε λεπτό, η κάθε σταγόνα του ωκεανού
επαναλαμβάνει τα ίδια λόγια
«Δεν είμαι τίποτ’ άλλο παρά μία σταγόνα».
Ο πολιτισμός ως έννοια και ως απτή δράση ανέκαθεν συνιστούσε μια βαθιά πνευματική έκφραση, στενά συνυφασμένη με το εκάστοτε συνειδησιακό επίπεδο της ανθρωπότητας. Πολιτισμός πάντοτε υπήρχε και εκδηλωνόταν με ποικίλους τρόπους ανάλογα με το εξελικτικό στάδιο και τις χωροχρονικές συνθήκες. Έτσι, κάθε περίοδος της ανθρώπινης ιστορίας έχει να επιδείξει τη δική της σφραγίδα και έχει […]
Πατέρας και Υιός
Αυτό το πνεύμα ανυψώνει τα μεταγενέστερα στάδια της συνείδησης στο ίδιο επίπεδο της ανεξαρτησίας που απολαμβάνει ο «Πατέρας» και ο «Υιός». Αυτή η επέκταση του filiatio, που κάνει τους ανθρώπους τέκνα του Θεού, είναι μια μεταφυσική προβολή της ψυχικής αλλαγής που έχει συντελεστεί. Ο «Υιός» αντιπροσωπεύει ένα μεταβατικό στάδιο, μιαν ενδιάμεση κατάσταση, γιατί είναι λίγο παιδί και λίγο ενήλικος.
Όλοι μας αποτελούμε κύτταρα ενός ευρύτερου ζωντανού οργανισμού (είτε πρόκειται για μια ομάδα, μια κοινωνία, τον πλανήτη ή το Σύμπαν ολάκερο), διαδραματίζουμε συγκεκριμένο ρόλο μέσα σε αυτόν και φέρουμε τις ατομικές μας ευθύνες για την εύρυθμη λειτουργία του.
Η καλή θέληση είναι η απλούστερη έκφραση της αληθινής αγάπης και η πλέον κατανοητή. Η χρήση της καλής θέλησης, σε σχέση με τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα, μπορεί να κατευθύνει τη νοημοσύνη σε εποικοδομητικά μονοπάτια. Όπου είναι παρούσα η καλή θέληση, τα τείχη της χωριστικότητας και της παρερμηνείας καταρρέουν.
Η παγκόσμια αυτή καλή θέληση,
Στο άτομο όπως και στο κράτος, η ολοκληρωτική άποψη αρνείται τις βασικές ελευθερίες σε ένα μέρος του συνόλου. Ένα τμήμα διεκδικεί όλη τη δύναμη και όλα τα πλεονεκτήματα για τον εαυτό του, ενώ ουσιαστικά σκλαβώνει ή τιμωρεί τα άλλα τμήματα, αν αυτά δε συμφωνούν να υποστηρίξουν το κυρίαρχο στοιχείο.
Η μονόπλευρη ψυχολογική ανάπτυξη
Η εσωτερική παράδοση αναγνωρίζει πως τα πάντα διέπονται από έναν εξελικτικό σκοπό ο οποίος αποτελεί το πρωταρχικό έναυσμα της Δημιουργίας, αλλά και τον τελικό της προορισμό. Ο σκοπός τούτος θεωρείται ως έκφραση μιας αόρατης Κοσμικής Αρχής από την οποία τα πάντα αντλούν την ύπαρξή τους, ανεξάρτητα από το όνομα που δόθηκε σε αυτή στις διάφορες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας.
Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από τη γιγάντια Οδύσσεια. Είμαστε βυθισμένοι σ’ ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι βυθισμένα στη θάλασσα.
Ποιο είναι το χρέος μας; Ν’ ανασηκώσουμε το κεφάλι από το κείμενο, μια στιγμή, όσο αντέχουν τα σπλάχνα μας, και ν’ αναπνέψουμε το υπερπόντιο τραγούδι.
Να σμίξουμε τις περιπέτειες, να δώσουμε
-Τόλμη! Θα πρέπει κανείς να την κατανοήσει σαν μια ανήκουστη επίτευξη; Δε θα πρέπει η τόλμη να είναι το καθημερινό φαγητό και το ένδυμα κάθε σκέψης; Δε θα πρέπει οι τοίχοι της φυλακής να γίνουν διαφανείς; Και η σφραγίδα του μυστικού κυλίνδρου δε θα λιώσει για κείνον που τολμά;
Συμβουλεύοντας την τόλμη, προσφέρουμε τον απλούστερο δρόμο.
Παρακολούθησε προσεκτικά τον ίδιο σου τον εαυτό σα να’σουν εχθρός σου. Γιατί δεν μπορείς να μάθεις να κυβερνάς τον εαυτό σου, αν δε μάθεις πρώτα να κυβερνάς τα πάθη σου και να υπακούς τις διαταγές της συνείδησής σου.
Η γνώση και η κατανόηση είναι οι πιστοί σύντροφοι της ζωής που ποτέ δεν θα σε προδώσουν.
Ο πλανήτης μας αποτελεί ένα ενιαίο εξελισσόμενο σύστημα, έναν ζωντανό οργανισμό μέσα στον οποίο κάθε μορφή ζωής διαδραματίζει τον δικό της ιδιαίτερο ρόλο, όπως ακριβώς κάθε ζωτικό όργανο στο σώμα μας έχει τη δική του λειτουργία. Τα πάντα πάνω στη Γη διατηρούν μια βαθιά συνάφεια, γεγονός που πλέον καταδεικνύεται έντονα από την επιστημονική κοινότητα και επισημαίνεται με δραματικούς
Η Καββάλα θεωρείται η καρδιά της Δυτικής Μυστηριακής Παράδοσης και συνιστά το θεμέλιο λίθο για την εσωτερική ανάπτυξη του ανθρώπου. Στο διάβα των αιώνων εκφράστηκε με ποικίλους τρόπους ανάλογα με τον τόπο, το χρόνο, την ιδιοσυγκρασία και το εξελικτικό επίπεδο των ανθρώπων. Επηρέασε και επηρεάστηκε από πολλούς λαούς και πολιτισμούς, από τη μακρινή προϊστορία έως και τη σύγχρονη εποχή. Η Έλενα Πέτροβνα Μπαβάτσκι αναφέρει
