Η Μητέρα του Κόσμου

Η Θηλυκή Αρχή ως Θεϊκή Μητέρα, Μητέρα Γη, Μητέρα Φύση, ή Μητέρα του Κόσμου λατρεύτηκε σε κάθε σημείο του πλανήτη με διαφορετικό όνομα. Οι πολλαπλές όψεις της ενσαρκώθηκαν κατά καιρούς στα διάφορα πάνθεα.

Η πρωιμότερη γραπτή χρήση της στην ελληνική επικράτεια απαντάται στην μυκηναϊκή γραφή ως Μα-κα (που μεταγραμματίζεται ως μα-γκα), «Μητέρα Γαία», στην Γραμμική Β΄ (13ος ή 12ος αι. π.Χ.).

Ο Ησίοδος στην «Θεογονία» του αναφέρει πως η Γαία προήλθε από το Χάος, ενώ από την ίδια γεννήθηκε με παρθενογένεση ο Ουρανός, και από την ένωση των δύο ξεκίνησε η κοσμογονία. Συνεπώς, συνδέεται με την ίδια την δημιουργία των πάντων, προτού στη συνέχεια εμφανιστεί με τα πολλαπλά της ονόματα και ιδιότητες.

 

Στις περιοχές που αργότερα κατοίκησαν οι Έλληνες έμεινε γνωστή ως «Πότνια Θεά», η θεά των θηρών, δηλαδή των θηρίων, η Μινωική θεότητα που κρατά στα χέρια της φίδια. Αργότερα η Γαία γίνεται Ρέα, Κυβέλη, Δήμητρα, αλλά και με τα ονόματα όλων των θηλυκών θεοτήτων, πάντοτε τιμώμενη με τελετές και μυστήρια. Η Δήμητρα είναι εκείνη που στον αρχαιοελληνικό μύθο εξυψώνεται και παίρνει την θέση της Γαίας και της Ρέας, ως θεά της γης.

Η λατρεία της είναι παγκόσμια, με χαρακτηριστική εκείνη ως Ινάννα/Ιστάρ στην Μεσοποταμία κατά την 3η χιλιετία π.Χ, αλλά και στην Αίγυπτο, που δεσπόζει η πολυεπίπεδη θεά Ίσιδα. Ανά την υφήλιο εμφανίζεται στις διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις, όπως η Πατσαμάμα στους Ίνκα, η Γκαομέι στην Κίνα, η θιβετιανή Θο-ογκ, η βουδιστική κυρά της γης Ναγκ Θοράνι, κ. α.

Η εσωτερική φιλοσοφία είναι εκείνη που διατηρεί αδιάλειπτα ενεργή την όψη της Μητέρας Θεάς, καθώς αποτελεί θεμελιώδες μέρος της πνευματικής εξέλιξης όλων των βασιλείων ύπαρξης.
Η παρουσία της γίνεται αισθητή σε πολλαπλά επίπεδα, από την πιο αφηρημένη έως την πιο υλική εκδήλωση. Στην πραγματικότητα η Θηλυκή Αρχή διαπερνά τα πολλαπλά πεδία της εκδήλωσης και αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της δημιουργίας.

Στην καββαλιστική διδασκαλία έχει διατυπωθεί η έννοια της Σεκινά, της θηλυκής όψης που συμμετέχει στην διαδικασία εκδήλωσης των κόσμων.
Όπως στην “Θεογονία” ο Ησίοδος συνδέει την Γαία με την κοσμογονία, κατά έναν ανάλογο τρόπο διαμορφώθηκε η καββαλιστική ιδέα της εκπόρευσης των πάντων.

Από τα πέπλα του Ανεκδήλωτου, από τα επίπεδα εκείνα που κατά την αλχημική παράδοση εδρεύει η πρωταρχική ύλη, η Prima Materia, ξεκινά η εκδήλωση. Για τον σκοπό αυτό προηγείται ένα στάδιο συστολής του Ανεκδήλωτου και τότε προβάλλει η Σεκινά, η ανεκδήλωτη θηλυκή αρχή, που γίνεται φορέας της Πνευματικής ουσίας, της ενέργειας της Πνευματικής Πηγής.
Σεκινά σημαίνει “κατοικητήριο” και συσχετίζεται με την ελληνική λέξη “σκήνωμα”, ως “κατοικητήριο της Δόξας του Θεού”.

Μέσα από αυτήν δημιουργήθηκε το Φως και η Ενέργεια, γιατί η ύπαρξη μόνο εν δυνάμει υπήρχε. Μελετητές την συνδέουν με αυτό που αποκαλούμε Τρίτη Όψη της Θεότητας, το τρίτο σημείο της Τριάδας, ή Άγιο Πνεύμα, και ως τέτοια διατρέχει και συμμετέχει στην ενελικτική πορεία της δημιουργίας. Ακολουθεί την καθοδική πορεία της εκδήλωσης μέχρι τα πιο υλικά επίπεδα, όντας ο εκπρόσωπος της πνευματικής αρχής σε όλα τα πεδία. Ουσιαστικά, αποτελεί τον ενυπάρχοντα θεϊκό σπινθήρα σε κάθε ύπαρξη. Το Μαλκούτ, η δέκατη σφαίρα του καββαλιστικού δέντρου, γίνεται η έδρα της λειτουργίας της. Από αυτό επιστρατεύει όλες τις δυνάμεις της για να βοηθήσει στην πνευματική τους ολοκλήρωση τα εξελικτικά βασίλεια.

Πρόκειται για μια πνευματική παρουσία που είναι ενεργή σε όλο το Δέντρο της Ζωής, και γίνεται αισθητή στις διάφορες όψεις του, από την Μάρα και την Άμα-Αϊμά στο Μπίνα, μέχρι την Σελήνη στο Γεσούντ και την Νύφη στο Μαλκούτ, καθώς και μέσα από την Μεγάλη Ιέρεια στην 13η ατραπό, την Αυτοκράτειρα στην 14η, και αλλού. Κάθε σφαίρα και κάθε ατραπός είναι το ίδιο πνευματική και ενέχει βαθύτατη ιερότητα.

Η συμμετοχή της Σεκινά στην διαδικασία της Δημιουργίας και στο εξελικτικό έργο της επιστροφής στην Πηγή την καθιστούν Μητέρα του Κόσμου.
Η Μητέρα του Κόσμου είναι η Θεία Έμπνευση, εκείνο το απαλό αγεράκι που πνέει μέσα στη σιγή. Καθετί δεκτικό και παθητικό, η Φύση, η Γη, κρύβει μέσα του την Μητέρα του Κόσμου. Η Θηλυκή Αρχή έχει κυρίαρχη θέση στον δρόμο που οδηγεί στην ένωση με την Πνευματική Πηγή. Δίχως αυτήν δεν θα υπήρχε μορφή. Η Μητέρα είναι εκείνη που κρατάει τα κλειδιά εισόδου και εξόδου από τον κόσμο τούτο.

Η Παγκόσμια Μητέρα έχει έναν πολυδιάστατο ρόλο, προκειμένου να γεφυρώσει την πνευματική με την υλική εμπειρία και να συντελέσει στην ισορροπία και την αρμονική λειτουργία των αντιθέτων. Η κάθοδος της στα πεδία της μορφής την καθιστά υπέρτατο αρχέτυπο θυσίας και αυταπάρνησης. Όλες οι θυσίες της γίνονται προς όφελος της δημιουργίας και του ανθρώπου, ο οποίος καλείται να εκπληρώσει μέσα από την εμπειρία της ζωής το εξελικτικό του πεπρωμένο.

Η Μητέρα του Κόσμου, η Μεγάλη Μητέρα, εμπεριέχει τα Πάντα. Όπως μια μητέρα θηλάζει το μονάκριβο παιδί της, έτσι και η Μεγάλη Μητέρα εναγκαλίζεται όλες τις υπάρξεις και απλόχερα προσφέρει αγάπη, φροντίδα, συντήρηση, χωρίς καμία διάκριση. Είναι η θηλυκή αρχή που διδάσκει την υπομονή του σπόρου. Αυτή είναι που απαιτεί σιωπή και ακινησία για την εξύψωση του πνεύματος. Αυτή αποδέχεται καρτερικά την κύηση και την εγκυμοσύνη προσμένοντας την γέννηση της νέας ζωής. Η Μητέρα του Κόσμου εξαπλώνεται καλύπτοντας όλον τον κόσμο, συντηρώντας τον, διατηρώντας τον σε συνοχή και σε τέλεια λειτουργία. Είναι ο ρυθμός, η αρμονία, η κίνηση που επαναλαμβάνεται.

Βρίσκεται πίσω από κάθε Δημιουργία. Είναι η αιώνια νύχτα, η Νουτ, η Γαία. Είναι το ξεκίνημα κάθε κοσμογονίας. Είναι εκείνη που κάλυψε το πρόσωπό της και απαγόρευσε να προφέρουν το όνομά της. Είναι η καλυμμένη με πέπλα Ίσις, πέπλα που συμβολίζουν τις πύλες του μυστηρίου της ζωής και του θανάτου. Αποκαλύπτεται μόνο σε εκείνους που έχουν το θάρρος να διαβούν την Πύλη των Μυστηρίων.

Από την μία πλευρά έχουμε το Θείο Πρότυπο που αντανακλάται στην γήινη πραγματικότητα. Από την άλλη, είναι η προσπάθεια της γήινης φύσης, μέσα από την λατρεία και την ταύτιση με το Πρότυπο, να ανυψωθεί σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα. Το μέσο είναι πάντα η Θηλυκή Αρχή. Είναι η Μεγάλη Ιέρεια, η κοινωνός ανάμεσα στο Πνεύμα και την Ύλη. Εκείνη που γνωρίζει και τα δύο. Εκείνη που μπορεί να κρατήσει και τα δύο στην τρυφερή αγκαλιά της. Η Θηλυκή Αρχή είναι το κανάλι επικοινωνίας που διαθέτει η ανθρωπότητα για να έρχεται σε επαφή με τα πιο υψηλά πνευματικά επίπεδα.

Στην καθοδική της κίνηση εκδηλώνεται ως Μπίνα, η Μήτρα της Ζωής, η Απέραντη Θάλασσα, και στην Κατανόησή της βρίσκεται το κλειδί όλης της λειτουργίας της. Στην αντανάκλασή της, μέσω του θυσιαστικού περάσματος από το Τίφαρετ, εκδηλώνεται ως θεά της Φύσης στο Νετζά, ως Σεληνιακή θεά στο Γεσούντ και ως Μητέρα Γη στο Μαλκούτ.

Στο Νετζά συναντούμε την Ίσιδα της Φύσης, την Αφροδίτη, σε μια εκδήλωση θριαμβευτικής ομορφιάς, με σύμβολο το ρόδο. Στο Γεσούντ έχει την θέση της σεληνιακής θεάς, με την τρίμορφη όψη της, Εκάτη, Σελήνη, Άρτεμις, ενώ στο Μαλκούτ ενσαρκώνεται στην μυστηριακή μορφή της Δήμητρας και της Κόρης, που συνιστούν δύο όψεις της ίδιας εσωτερικής πραγματικότητας. Σε αυτό το επίπεδο, Μητέρα είναι η ίδια η Φύση, με την διαρκή της ανακύκλωση. Παρέχει την ζωή, και ευγενικά την δέχεται με την ολοκλήρωση του κύκλου της.

Τα Μυστήρια, στους διάφορους τόπους και εποχές, είχαν ως κύριο πρωταγωνιστή αυτόν ακριβώς τον κύκλο, της ζωής και του θανάτου, με προεξάρχουσα την μορφή της Μεγάλης Μητέρας, η οποία αποτελούσε την γέφυρα επικοινωνίας με την Πνευματική Αρχή.

Οι λατρείες της Φύσης από την αρχαιότητα ήταν πάντοτε αφιερωμένες στις διαφορετικές όψεις τη Μητέρας του Κόσμου. Διέγειραν τα πιο βαθιά και αρχέγονα αισθήματα, και έφερναν την αναγέννηση και την χαρά της ζωής. Μέχρι σήμερα αναβιώνουν παντού στον κόσμο και συνεισφέρουν στην συνειδητοποίηση της σχέσης μεταξύ ανθρωπότητας και πλανητικής ύπαρξης.

Στο Μαλκούτ λαμβάνει χώρα ένα σημαντικό μυστήριο. Κάτω από την επίδραση της θεϊκής όψης που είναι εγκαθιδρυμένη στο Βασίλειο της ύλης, η συνείδηση στρέφεται για πρώτη φορά ψηλά και αντικρίζει το αχανές διάστημα. Κι εκεί, κάτω από τις μυριάδες λάμψεις του έναστρου ουρανού, νιώθει την πρώτη έλξη, νιώθει κάτι να την τραβά προς τα επάνω.

Από εκείνη την στιγμή ξεκινά το ταξίδι της επιστροφής προς τον Πατέρα, καθώς η θεϊκή επιρροή μέσα μας διατηρεί ζωντανή την ανάμνηση της ουράνιας καταγωγής. Η Νύφη προβάλλει το όραμα της επανασύζευξης με τον Νυμφίο Δημιουργό.

Σε τούτη την γοητευτική συνειδησιακή περιπλάνηση καλούμαστε να γνωρίσουμε το σύμπαν εντός και έξω από εμάς. Οικοδομούμε τις πιο υψηλές αρετές και διαρκώς μετουσιώνουμε τη ζωή μας. Όσο αναγνωρίζουμε την λειτουργία της Μητέρας του Κόσμου, όσο βιώνουμε τις ενέργειές της, τόσο περισσότερο κατανοούμε την μητρική μας σχέση και αποδίδουμε τον σεβασμό και την τιμή που της αναλογεί.

Πρόκειται για ένα δύσκολο, αλλά πολύ ενδιαφέρον ταξίδι. Πολλές είναι οι φορές που τα εμπόδια φράζουν τον δρόμο και χρειάζονται υπερπροσπάθειες για το επόμενο βήμα. Μα ο αποκρυφιστής, που πατάει σταθερά τα πόδια του στη γη και ταυτόχρονα το κεφάλι του αγγίζει τον ουρανό, βαδίζει με ισορροπία, αρμονία και διάκριση. Η αφυπνισμένη εντός του θεϊκή σπίθα γεφυρώνει ισόρροπα το επάνω με το κάτω, το εσωτερικό με το εξωτερικό, και γίνεται φωτεινός οδοδείκτης στην εσωτερική του πορεία.

Στην ουσία, η Μητέρα του Κόσμου μας καλεί να γνωρίσουμε και να συνεργαστούμε με τα δομικά στοιχεία της Δημιουργίας. Πυρ, Αέρας, Νερό και Γη είναι τα τέσσερα στοιχεία που στις διάφορες καταστάσεις τους αποτελούν τα συστατικά αυτού του κόσμου. Η αναγνώρισή τους και η σύσχέτισή τους με τα Άγια Ζώντα Δημιουργήματα αποτελούν ένα από τα προαπαιτούμενα για να περάσει κανείς τις πύλες των μυστηρίων.

Κάθε άνθρωπος που ενσυνείδητα αναλαμβάνει το έργο της πνευματικής του εξέλιξης γίνεται ένας φωτεινός οδοδείκτης στο μονοπάτι της συλλογικής ανόδου της ανθρωπότητας.

Με άλλα λόγια, η συνειδησιακή υπέρβαση της προσωπικότητας οδηγεί στην υπηρεσία προς την ανθρωπότητα και στην ενσυνείδητη επαφή της με την Μητέρα του Κόσμου. Κάθε πνευματική εξύψωση οδηγεί την Παγκόσμια Ψυχή σε μια κατάσταση ολότητας, και επομένως την φέρνει όλο και πλησιέστερα στην επανένωση με την Πρωταρχική Πηγή.

Αυτή η διαδικασία περιγράφεται χαρακτηριστικά μέσα από τα διάφορα στάδια του Αλχημικού Έργου. Αφυπνίζοντας το Πυρ μέσα μας, καθαρίζουμε το σώμα και την ψυχή μας, ανεβάζουμε τις δονήσεις της Ύπαρξής μας. Αναγνωρίζουμε την θεϊκή ουσία μέσα μας και την απελευθερώνουμε από τους δεσμούς του Μαλκούτ (την πυκνή, παχυλή φυσική μορφή). Με την απελευθέρωση εκδηλώνεται η αέναη ροπή του θεϊκού σπινθήρα να επανενωθεί με τον Δημιουργό, κάτι που συνδέεται με την διακαή επιθυμία της ατομικής συνείδησης να ενωθεί με την πνευματική της όψη. Το αποτέλεσμα είναι η συνειδησιακή άνοδος στο Δέντρο της Ζωής. Πρόκειται για την αφύπνιση της ενέργειας, που στην ανατολική φιλοσοφία ονομάζεται Κουνταλίνι.

Τελικά, πριν από την πλήρη ένωση και την εμπειρία της συνάντησης πρόσωπο με πρόσωπο με τον Θεό, προηγείται το πέρασμα από τις πύλες του θανάτου. Στην Αλχημεία ο θάνατος αυτός συμβαίνει στο στάδιο του Έργου που αποκαλείται Ζύμωση. Στην Καββάλα συμβαίνει όταν «Διαβαίνουμε την Άβυσσο». Ουσιαστικά είναι ένας πνευματικός θάνατος, παρά κυριολεκτικός, φυσικός θάνατος, που απαιτεί πολλή πειθαρχία, θάρρος, πίστη και προθυμία για πλήρη παράδοση στην Ανώτατη Ύπαρξη.

Ο θεμελιώδης παράγοντας για την επίτευξη αυτού του έργου είναι η συνειδητοποίηση και η αφύπνιση του θεϊκού σπινθήρα μέσα μας. Αυτός είναι ο κινητήριος μοχλός για την ώθηση της συνείδησης προς τα ανώτατα πνευματικά επίπεδα. Αυτός είναι ο σημαντικός ρόλος της Μεγάλης Μητέρας.

Κάθε βήμα στο μονοπάτι της επιστροφής μάς φέρνει πιο κοντά στην ουσία της. Όταν συνειδητά εστιαστούμε σε αυτήν και αποτίσουμε τις ανάλογες τιμές, τότε θα σύρει τα πέπλα και θα μας δείξει το πρόσωπό της.

Είναι πολύ σημαντικό να τιμήσουμε την Ιερή Μητέρα και να την έχουμε πάντοτε μαζί μας. Η συνεργασία της και η συλλειτουργία με την ανθρωπότητα μπορεί να αναδείξει τον ουσιώδη εξελικτικό ρόλο που έχουμε: Να συμμετέχουμε στην ανάδειξη της Γης σε μια σφαίρα πνευματικού φωτός και απαράμιλλης ιερότητας.

Ας είμαστε δεκτικοί στα δώρα που προσφέρει η Μεγάλη Μητέρα. Ας μείνουμε ανοικτοί στις ενέργειες που απλόχερα διαχέει.

Οι ορίζοντες της συνείδησης διευρύνονται, το όραμα μεγεθύνεται πέρα από τα στενά όρια του υλικού κόσμου. Και τότε έρχεται η επίγνωση:

Είμαστε ένα μικρό τμήμα μιας τεράστιας εξελικτικής αλυσίδας, η οποία συνδέει διαφορετικές υπάρξεις και σφαίρες, πλανήτες και ηλιακά συστήματα, σε έναν υπέροχο κοσμικό χορό ομορφιάς και αρμονίας.

Ο ορφικός ύμνος για την Γαία περιγράφει με πληρότητα την πολυεπίπεδη λειτουργία της Μητέρας του Κόσμου:

Ω, Φύση, μητέρα όλων, μητέρα πολυμήχανη, επουράνια, σεβαστή, δημιουργική βασίλισσα.
Συ που δαμάζεις τα πάντα, ακατανίκητη, κυβερνήτης, υπέρλαμπρη, παντοκράτειρα, αιώνια τιμημένη,
υπέρτατη θεά, αθάνατη, πρωτότοκη, πανάρχαια, δοξασμένη.
Νυχτερινή, πολύπειρη, φωτοφόρε, ασυγκράτητη, αθόρυβα βαδίζεις κι ελίσσουσα αφήνεις τα χνάρια σου.
Αγνή, αρχηγέ θεών, μάταιη και έσχατη, συμμέτοχη στα πάντα, αλλά σε σένα δε συμμετέχει τίποτα.
Συ που η ίδια είσαι ο πατέρας σου, δίχως πατέρα, αρσενική, πολυμήχανη και μέγιστη. Ανθηρή είσαι, πολύπλοκη, καλοκάγαθη, πολυσύνθετη και έμπειρη.
Κυρίαρχη, άρχουσα, ζωοδότρα, τροφοδότρια των πάντων, κόρη, αυτάρκεια, Δίκη. Συ με τα πολλά ονόματα,
των Χαρίτων πειθώ.
Αιθέρια, Χθόνια και Εναλία, προστάτιδα, πικρή μεν για τους φαύλους, γλυκιά δε για τους πιστούς.
Πάνσοφη, πανδότη, τροφέ, παντοκράτειρα.
Συ που συντελείς στην αύξηση, γόνιμη, σωτήρια όσων «ωριμάζουν».
Συ είσαι πατέρας των πάντων, μητέρα, τροφός και παραμάνα.
Εσύ σαι βοηθός των τοκετών, ευλογημένη, πολύσπορη, συ γεννάς κάθε τι την κατάλληλη εποχή (Ωριάς),
ορμή πολύτεχνη, πλάστρα, δημιουργική, σεμνή θεά, αιώνια, κινητήρια, πολυμήχανη και περήφανη.
Αιώνια συστρέφεσαι και στροβιλίζεσαι γοργά σαν ρεύμα. Ρευστή, κυκλοτερής αλλάζεις αδιάκοπα μορφή.
Σε θρόνο καλό, τιμημένη, μόνη εκτελείς εκείνο που έχει αποφασιστεί, σκηπτροφόρος άνωθεν, βροντάς
δυνατά, πανίσχυρη, ατρόμητη, συ που τα πάντα δαμάζεις, μοίρα δίκαιη, με πύρινη πνοή.

Το κείμενο αυτό είναι η ομιλία που έγινε κατά τη συγκέντρωση των μαθητών της Σχολής Κοσμικής Συνείδησης, στις 22 Απριλίου 2018.