Η εσωτερική παράδοση αναγνωρίζει πως τα πάντα διέπονται από έναν εξελικτικό σκοπό ο οποίος αποτελεί το πρωταρχικό έναυσμα της Δημιουργίας, αλλά και τον τελικό της προορισμό. Ο σκοπός τούτος θεωρείται ως έκφραση μιας αόρατης Κοσμικής Αρχής από την οποία τα πάντα αντλούν την ύπαρξή τους, ανεξάρτητα από το όνομα που δόθηκε σε αυτή στις διάφορες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας.

Ο Σείριος, ο «στίλβων» είναι ένα διπλός αστέρας και έχει το λαμπρότερο φως στον νυχτερινό ουρανό. Ο Σείριος, εκείνος που λάμπει ή κατακαίει, είναι ένα δυαδικό αστέρι. Με οπτικό φαινόμενο μέγεθος -1,46, είναι σχεδόν διπλάσιος από τον Κάνωπο, το επόμενο λαμπρότερο άστρο. Το σύστημα φέρει τον κατά Μπάγιερ προσδιορισμό α (Alpha) Canis Majoris, δηλαδή α του Μεγάλου Κυνός.

Η εαρινή ισημερία είναι η χρονική στιγμή (όχι η ημέρα), κατά την οποία ο Ήλιος βρίσκεται ακριβώς πάνω από τον ισημερινό και η μέρα και η νύχτα είναι περίπου ίσου μήκους. Για το βόρειο ημισφαίριο η εαρινή ισημερία είναι η στιγμή που τελειώνει ο χειμώνας και ξεκινά η άνοιξη, ενώ για το νότιο ημισφαίριο είναι η στιγμή που τελειώνει το καλοκαίρι και έρχεται το φθινόπωρο.

Οι ισημερίες και τα ηλιοστάσια σηματοδοτούν

Ως φθινοπωρινή ισημερία, είναι γνωστές δύο στιγμές του έτους, όταν ο Ήλιος βρίσκεται ακριβώς πάνω από τον Ισημερινό και η μέρα και η νύχτα είναι ίσου μήκους. Επίσης, είναι δύο σημεία στον ουρανό όπου η εκλειπτική (ετήσιο μονοπάτι του Ήλιου) τέμνει τον ουράνιο ισημερινό. Στο βόρειο ημισφαίριο η φθινοπωρινή ισημερία συμβαίνει περίπου στις 22 ή 23 Σεπτεμβρίου

Εμφανέστερο από τα μεγάλα γεωγραφικά πλάτη, το χειμερινό ηλιοστάσιο ενός ημισφαιρίου συμβαίνει την ημέρα με το συντομότερο φως της ημέρας και τη μεγαλύτερη νύχτα του έτους, όταν η ημερήσια μέγιστη ανύψωση του ήλιου στον ουρανό βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο του[1]. Αν και το χειμερινό ηλιοστάσιο διαρκεί μόνο μια στιγμή, ο όρος αναφέρεται ενίοτε στην ημέρα κατά την οποία συμβαίνει.